Categorie: Kort verhaal

Waarbij het goed is om te weten dat mijn vader Jan heet en mijn broer Oli(vier).

(Als een van de tien beste inzendingen voor De Brandende Pen 2009 gepubliceerd in literair tijdschrift Lava.)

‘Het is hier gevaarlijk,’ zegt de Marokkaan. Hij legt iets profetisch in zijn woorden, die klinken als: et ies ier gevaarlíjk. Hij gaat verder in het Frans. Er is te veel immigratie in Wallonië. De mensen willen niet werken, maar profiteren van het systeem. Luik wordt geteisterd door vechtpartijen. Hij is al dertien jaar vrachtwagenchauffeur en komt regelmatig in Vlaanderen en Nederland, waar alles beter is, propre. Hij heeft ruzie met zijn vrouw, die net als hij moslim is, omdat hij vanmiddag, op een terras, één biertje heeft gedronken. Eén.

Lees verder “Pek & Veren”

(Gepubliceerd in Passionate Magazine)

Rotzooi maken – daar begonnen onze dagen mee. Rotzooi maken betekende zoveel als de aanhanger uitruimen en het gereedschap op willekeurige plekken neergooien. Kwam de opdrachtgever onverwacht vroeg hallo zeggen, dan kreeg hij de indruk dat we al uren bezig waren geweest.

Lees verder “Een werk”

Ik heb ooit eens een kort verhaal gepubliceerd bij De Optimist. Met dank ook aan Anna.

De pastor, een tengere man met een paarse lamswollen trui, kijkt naar een onzichtbaar object op de grond. Hij tuit zijn lippen en maakt een dakje met zijn wijsvingers. Net voordat ik begin te vermoeden dat hij de draad van zijn verhaal kwijt is, gaat hij verder: ‘Uiteindelijk, op een onfortuinlijke avond, kwam al zijn woede tot uitbarsting, met een vreselijk gevolg. Een moord. Goed nieuws is dat hij me pas geleden over zijn misdrijf heeft verteld. En zeggen wat ze gedaan hebben, dat vinden ze inderdaad het moeilijkst.’

Lees verder “Pasta”

Op de playa. Drie kinderen spelen in de golfjes. Hun topless moeder houdt ze in de gaten. Pikzwart haar, kogelronde en keiharde borsten en allerlei tatoeages van top tot teen. De vader staat naast haar. Tegen de twee meter. Kort geblondeerd haar. Zijn neus en kin steken een eind uit zijn gezicht en uit zijn mond komt een venijnig Spaans. Hij brengt zeker drie uur per dag door in de sportschool. Iedereen die langsloopt kijkt naar hem. Sommigen staan zelfs stil. Op de plek van zijn hart prijkt een groot hakenkruis. Op zijn rug zijn twee vleugels getatoeëerd met eronder nog een swastika. Op zijn kuit staat ‘88’, twee keer de achtste letter van het alfabet, Heil Hitler. Ik tegen Anne: hij zal wel jaloers zijn op onze Arische kinderen. Of, verwijzend naar The Blues Brothers: I hate Illinois nazis. Of: het is in ieder geval niet de vlag van Islamitische Staat. Ze lacht niet en ik ook niet echt. Vervolgens ga ik met mijn dochter een zandkasteel bouwen. Ik stel een adelaarsnest voor. Vindt ze een superidee.

Een supermarkt in de Westerstraat. Drs. P. doet zijn boodschapjes in een tas. Hij is erg oud en krom.

Met een stukje karton en een pen ga ik naar hem toe en zeg: ‘Doctorandus? Ik heb u al vaker zien lopen en regelmatig overwogen om u om uw handtekening te vragen. Maar ik durfde het nooit.’

Hij kijkt me aan, glimlacht en zegt: ‘Zo. En dan heeft u nu toch de moed weten op te brengen.’